TARIFA ELÉCTRICA GALEGA.Unha necesidade urxente para a nosa industria

En datas recentes vénse de celebrar a poxa que regula o novo sistema de adxudicación da interrumpibilidade; esta modalidade, como era de prever,está xerando moitas dificultades nas empresas con grades consumos eléctricos, como as situadas en Galiza: Alcoa, Megasa, Ferroatlántica, Celsa e SLG Carbón.

A filosofía deste procedemento, claramente neoliberal, parte de considerar a enerxía como un ben calquera, suxeito simplemente ás leis da oferta e a demanda, porén, esquécese intencionadamente que a tarifa eléctrica do Estado está chea de peaxes por decisións políticas: Prima de capacidade, axuda ao carbón español, moratoria nuclear, custes extrapeninsulares,primas renovábeis, etc., ademais a retribución ás empresas produtoras faisepagando sempre co valor da tecnoloxía máis cara en cada banda horaria,polo que determinadas tecnoloxías teñen uns superbeneficios sen ningunha relación cos seus custes de produción.

Para nós a electricidade non é un ben de consumo calquera, é un ben básico, ademais fundamental para a industrialización dun país e, no caso do Estado Español, ten uns prezos altos –comparativamente con resto de Europa- por decisións políticas. Asemade, a tarifa eléctrica ten compoñentes de solidariedade interterritorial, como é no caso extrapeninsular e os custes de transporte –as perdas entres centros de produción e consumo-, mais intencionadamente non recolle os custes que, no caso de Galiza, se soportan polo exceso de xeración eléctrica, custes sociais e medioambientais, cando esta realidade tamén debería ter un reflexo na tarifa eléctrica cunha rebaixa nas peaxes para as nacións –caso da galega- que son historicamente excedentarias.

Sería un despropósito que algunha industria radicada en Galiza pechase, ou se vise afectada negativamente, polos altos prezos da electricidade cando somos un país que exporta enerxía sen acadar por iso ningún beneficio.

E no caso actual do novo sistema de interrumpibilidade danse varias situacións que poden ser perversas para a nosa industria; en primeiro lugar, a falta duns prezos de referencias coñecidos no tempo, o feito de ir a unha poxa anual –unha sorte de ruleta rusa- vai poñer moi en cuestións os necesarios investimentos para as modernizacións destas instalacións e, en segundo lugar, ao ser unha poxa a cegas, onde non se coñecen os prezos acadados por outros posíbeis competidores, vai xerar que empresas do mesmo sector produtivo teñan prezos diferentes de electricidade.

Por todo isto, demandamos a retirada deste sistema de poxa anual para a adxudicación da interrumpibilidade, temporalmente volver ao sistema anterior, é dicir, establecer un prezo por consumo, e todas as empresas que estean interesadas e cumpran os requisitos técnicos poder ser consumidores; mais tamén, demandamos unha reformulación de todo o

sistema eléctrico, que admita tarifas máis baixas ás Comunidades netamente produtoras, que limpe a tarifa eléctrica de retribucións que deberían estar soportadas polos Orzamentos do Estado e que mude o sistema de pago ás empresas de xeración por un modelo de retribución de custes segundo a tecnoloxía empregada.

Galiza excedentaria
O noso País é, ano tras ano, excedente na xeración de electricidade; esta situación débese á especialización forzada que, dende o Estado, se deseñou neste sector, primeiro foi con centrais hidráulicas, logo cunha intensa explotación de lignito pardo para queimar en centrais térmicas e, por último, no aproveitamento do vento para o sector eólico, mais tamén coa construción de centrais de gas, de biomasa e doutras tecnoloxías renovábeis.

Todo un amplo abano de sistemas de produción eléctrica que, efectivamente, nos permiten seren excedentarios, mais sen ningunha contraprestación nin repercusión positiva en Galiza que, por unha banda, ve como padece as consecuencias medioambientais e de uso do territorio(asolagamento de vales, expropiacións, etc.) e, pola outra, é solidaria no mantemento do sistema eléctrico pagado extracustes do propio sistema como son o transporte e a extrapeninsularidade; é dicir, nós aportamos moito máis do que o sistema nos devolve.

Interrumpibilidade

Aínda por riba, temos que ver agora como na implantación do sistema de poxa na adxudicación da interumpibilidade ponse en risco o futuro dunha parte significativa da nosa industria.

Estes sistema de poxas substitúe á antiga tarifa G-4 para grandes consumidores e, posteriormente, á concesión do dereito de interrumpibilidade a aquelas industrias que cumprían uns determinados requisitos.

Dende este ano faise unha poxa, por un ano de duración, o que ademais de abrir as portas á competencia desleal entre empresas do mesmo sector produtivo, xera unha enorme incerteza para a sempre necesaria modernización de factorías, que conleva grades investimentos.

Industrias deste tipo non poden estar ano a ano cuestionándose cal vai ser o prezo futuro da enerxía, precisan dun horizonte de estabilidade nos prezos da electricidade, algo que o actual sistema négalles.

Euskadi

Calquera país considera o sector eléctrico como estratéxico, por iso existen diferentes iniciativas, dentro do Estado, para conseguir prezos máis baixos, unha delas en Euskadi, onde o PNV pactou co Goberno Central o seu apoio á última Lei do Sector Eléctrico (Lei 24/2013), a cambio de que se realizase unha modificación na definición de alta tensión.

Na actualidade, entre 36 kV e 220 kV considérase alta tensión, entre 1 kV e 36 kV media tensión e, por debaixo, de 1 kV baixa tensión.

O cambio solicitado consiste en considerar alta tensión as redes de máis de 30 kV, con esta modificación técnica se beneficiarían dunhas peaxes máis baixas a maioría das empresas bascas que teñen unha potencia contratada de 33 kV.

Este é un caso singular, pois a rede de 33 kV circunscríbese practicamente a Euskadi.

Esta modificación, que segundo o propio PNV, podería supor unha rebaixa das peaxes do 50% en dous anos, vén de ser proposta polo Goberno Central ao organismo regulador, para a súa validación, o pasado 3 de setembro.

Catalunya

No proceso de soberanía política encetado en Catalunya elaborouse o Libro Branco sobre a Transición Nacional, no que existe un apartado concreto sobre o sector enerxético.

Neste texto arguméntase a súa capacidade produtiva de enerxía eléctrica, na que tamén son excedentarios –aínda que en moita menor medida que Galiza-, e considerase fundamental dispor de competencias exclusivas en materia retributiva e de planificación de infraestruturas, así como a realización dunha auditoría integral de cada sistema enerxético para optimizar o seu funcionamento e establecer un sistema de regulación de retribucións fundamentado nos custes reais de produción.

Nese mesmo Libro Branco, calculan que a Catalunya lle costa un mínimo duns 934 millóns de euros/ano o mantemento do sistema eléctrico español, e que, de ter competencias propias, poderían subministrar enerxía a uns prezos un 30% inferiores aos do Estado.

Galiza

Vemos con diferentes formulacións, mais cun mesmo obxectivo, como outras nacións do Estado buscan formulas para abaratar o prezo da electricidade; tamén en Galiza, a propia CIG presentou unha ILP no Parlamento Galego onde propuña unha rebaixa nas peaxes do 30%, como é coñecido esta ILP foi rexeitada polo PP.

Nós, ademais de seren excedentarios, sufragamos, como dicíamos ao principio, a parte que nos corresponde dos extracustes dos sistemas extrapeninsulares, calculados no ano 2013 en 1.800 millóns de euros, tamén as primas ao carbón español, uns 500 millóns de euros, a moratoria nuclear, as perdas por transporte, etc.; é dicir, somos abertamente solidarios/as, porén, vemos agora como o propio sistema e a nova regulación da interrumpibilidade poñen en perigo a nosa industria.

Por iso, dende a CIG demandamos a apertura dun debate político e social sobre a necesidade e a urxencia de termos unha enerxía máis barata.

Unha enerxía máis barata para o consumo doméstico, para atender as necesidades do noso pobo que ten as pensións e os salarios entre os máis baixos do Estado.

Unha enerxía máis barata para defender a nosa cativa industria e, tamén, para favorecer aos sectores produtivos básicos.

Unha enerxía máis barata por que é de xustiza, non poden esquilmar os nosos recursos naturais, levar os beneficios lonxe do País e, por outra banda, por impedimentos á nosa capacidade de producir.