O próximo domingo,1º de Maio,celebrase O DÍA INTERNACIONAL DA CLASE TRABALLADORA.
E con motivo de tal día,na nosa comarca,na cidade da Coruña,terá lugar unha manifestación que sairá ás 12 horas,desde a Praza de Vigo,onde animamos a toda a xente a participar activamente.
Este 1º de Maio saímos as rúas de toda Galiza baixo o lema POLO EMPREGO,POLOS DEREITOS SOCIAIS,NON AS REFORMAS DO CAPITAL.
O grave contexto no que celebramos este ano o 1º de Maio ven duramente marcado polos altos índices de desemprego,a precariedade laboral,agravados polas sucesivas reformas laborais,que empeoraron as xa de por si nefastas consecuencias da crise económica,por iso faise mais fundamental que nunca a nosa participación.
Os dereitos dos traballadores sempre se conseguiron mediante a loita dos mesmos, con gran esforzo e sacrificio, a mellor proba de iso é recordar porque se conmemora o día do traballador nesa data:
"Unha das reivindicacións básicas dos traballadores do século XIX era a xornada de oito horas. No ano 1829 formouse un movemento para solicitar a lexislatura de New York a xornada de oito horas. Anteriormente existía una lei que prohibía traballar más de 18 horas diarias, salvo caso de necesidade. Si non había tal necesidade, calquera xefe dunha compañía que por exemplo obrigase a un traballador a traballar xornadas de mais de 18 horas diarias simplemente debía pagar una multa de 25 dólares.
En 1886, o presidente de Estados Unidos Andrew Johnson promulgou a chamada Lei Ingersoll, establecendo as 8 horas de traballo diarias. Ao pouco tempo, 19 estados sancionaron leis que permitían traballar xornadas máximas con cláusulas que permitían facer traballar os obreiros entre 14 e 18 horas.As condicións de traballo volvían a ser similares sendo insoportables,xa que se erguían as catro da maña e chegaban as oito da tarde ou incluso despois,de maneira que nunca vían as suas mulleres e fillos a luz do día.
A prensa calificaba o movemento en demanda das 8 horas de traballo como "indignante e irrespectuoso", "delirio de lunáticos pouco patriotas", e manifestando que era "o mesmo que pedir que se pague un salario sen cumprir ningunha hora de traballo".
Como a Ley Ingersoll non se cumpriu as organizacións sindicais de Estados Unidos mobilizáronse,convocando unha folga xeral para o 1 de Maio de 1886,pero a principal organización de traballadores naqueles tempos en EE.UU. (a Nobre Orde dos Cabaleiros do Traballo) remitiu una circular a todas las organizacións adheridas onde manifestaba: "Ningún traballador adherido a esta central fará folga o 1° de maio xa que non dimos ningunha orde ó respecto". Este comunicado foi rexeitado por tódolos traballadores de EE.UU. e Canadá, calificando os dirixentes da Nobre Orde traidores ó movemento obreiro.
O 1° de maio de 1886, 200.000 traballadores iniciaron a folga, mentres que outros 200.000 obtiñan esa conquista ca simple ameaza de paro.
En Chicago onde as condicións dos traballadores eran moito peores que noutras cidades as mobilizacións seguiron durante varios días. A única fabrica que traballaba era la fábrica de maquinaria agrícola McCormik que a pesar de estar en folga seguía adiante ca produción a base de esquirois.
No terceiro día de folga a saída dos esquirois, os traballadores encaráronse con eles comezando así unha batalla campal .Vendo isto unha compañía de policías, sen aviso algún, procedeu a disparar a queimarroupa sobre a xente producindo 6 mortos e varias decenas de feridos.
O día seguinte convocouse un acto de protesta,pero cando o alcalde dou por finalizado o mesmo, gran parte da concorrencia (máis de 20.000 persoas) negáronse a marchar.A policía considerou que terminado o acto non debía permitir que os obreiros seguiran nese lugar, e avanzou cara o parque onde se encontraban e empezou a reprimilos. De súpeto estallou entre os policías un artefacto explosivo que matou a un oficial e feriu a varios. A policía entón disparou sobre a multitude, matando e ferindo a un número descoñecido de obreiros.Declarouse o estado de sitio e o toque de queda, e nos días seguintes detívose a centenares de obreiros, os cales foron golpeados e torturados, acusados do asasinato do policía.
O 21 de xunio de 1886, iniciouse a causa contra 31 responsables, sendo logo reducido o número a 8. O Xuízo foi unha farsa de principio a fin, violándose tódalas normas procesais de forma e de fondo, e a pesar de non poder probar nada na súa contra, os oito de Chicago foron declarados culpables, acusados de ser inimigos da sociedade e do orde establecido. Tres deles foron condenados a prisión e cinco a forca."
Este é un dos moitos exemplos do difícil e custoso que é conseguir melloras sociais para os traballadores,melloras que hoxe en día pérdense con facilidade en negociacións Goberno-Patronal-Sindicatos Gobernamentais en Madrid,ante a pasividade e falta de mobilización da clase traballadora ,pero está nas nosas mans o poder cambiar isto.
